Vanaf nu kan je op deze pagina ... stap voor stap ... het verkorte reisverslag lezen van mijn pelgrimstocht naar de Mont Saint Michel...
* mijn ontmoeting met AE Michaël
* én mijn onverwachte ontmoeting met Jeanne d'Arc...
De uitgebreide boodschappen die ze mij hebben doorgegeven, hun inzichten... lessen... en wijsheden ...
plaats ik in hun volledigheid op de besloten ruimte van mijn website voor mijn ondersteunings- en begeleidingsgroep 'Cirkel van Licht' ... waar mijn aspiranten mijn volledige verhalen kunnen lezen en ervaren. En deze inzichten brengen ook bij hen weer inzichten naar boven die zij in HUN leven mogen laten doorstromen voor HUN transformatie...
* mijn ontmoeting met AE Michaël
* én mijn onverwachte ontmoeting met Jeanne d'Arc...
De uitgebreide boodschappen die ze mij hebben doorgegeven, hun inzichten... lessen... en wijsheden ...
plaats ik in hun volledigheid op de besloten ruimte van mijn website voor mijn ondersteunings- en begeleidingsgroep 'Cirkel van Licht' ... waar mijn aspiranten mijn volledige verhalen kunnen lezen en ervaren. En deze inzichten brengen ook bij hen weer inzichten naar boven die zij in HUN leven mogen laten doorstromen voor HUN transformatie...
|
Mijn eerste bezoek aan de Mont Saint Michel ... én aan Normandië ... was in 2019 en toen kreeg ik al door dat dit nog maar het begin zou worden van een veel grotere pelgrimstocht...
|
|
... het is 2023
en er is ondertussen zoveel gebeurd... zoveel veranderd... en zoveel getransformeerd... Inzichten zijn ingedaald, keuzes gemaakt en wegen ingeslagen. Maar het verhaal van mijn pelgrimstocht dit jaar ... augustus 2023 ... was wel héél bijzonder. Nooit gedacht en zoveel mogen ontvangen. Tijdens de voorbereidingen had ik al inzichten doorgekregen dat de paar dagen dat we naar Normandië zouden gaan, anders zouden zijn. Hoé anders, daar had ik nog geen idee van. Kon ook niet, want de echte en ware inzichten worden pas op het moment zelf doorgestuurd en stromen pas naar binnen wanneer Men Hierboven voelt en weet dat het moment voor inzicht gekomen is. |
|
Het boeken van onze B&B
Zoeken naar logies om op verlof te gaan is altijd wat zoeken en afwegen naar kwaliteit, locatie én prijs. Wat wikken en wegen en persoonlijke keuzes afwegen tegen de keuzes van je reisgenoten, in dit geval mijn gezin.
Omdat we vrij laat geboekt hebben, was de keuze beperkt en kwamen we vrij snel op de B&B die we zouden boeken terecht. Alles zag er vrij goed uit... landelijk, lieve gastheer en gastvrouw. Het was toegankelijk voor mensen die minder mobiel zijn, zoals ik.
De keuze was dus snel gemaakt en aldus werd er geboekt.
Wij blij... ik blij want we zouden voor de 2de keer naar de Mont Saint Michel gaan, want ik werd geroepen door AE Michaël... dat was duidelijk en kwam de afgelopen dagen steeds sterker en krachtiger door.
Maar ook facebook deed z'n werk en de algoritmes deden hun werk door elke dag verschillende keren reclame te tonen van de B&B die wij geboekt hadden... mét de vermelding dat we 'kosteloos konden annuleren'... En er had bij mij toen al een belletje kunnen afgaan, wat het eigenlijk wel deed... maar om één of andere rede negeerde ik dit 'belletje'... later zou duidelijk worden waarom...
(wordt vervolgd)
Zoeken naar logies om op verlof te gaan is altijd wat zoeken en afwegen naar kwaliteit, locatie én prijs. Wat wikken en wegen en persoonlijke keuzes afwegen tegen de keuzes van je reisgenoten, in dit geval mijn gezin.
Omdat we vrij laat geboekt hebben, was de keuze beperkt en kwamen we vrij snel op de B&B die we zouden boeken terecht. Alles zag er vrij goed uit... landelijk, lieve gastheer en gastvrouw. Het was toegankelijk voor mensen die minder mobiel zijn, zoals ik.
De keuze was dus snel gemaakt en aldus werd er geboekt.
Wij blij... ik blij want we zouden voor de 2de keer naar de Mont Saint Michel gaan, want ik werd geroepen door AE Michaël... dat was duidelijk en kwam de afgelopen dagen steeds sterker en krachtiger door.
Maar ook facebook deed z'n werk en de algoritmes deden hun werk door elke dag verschillende keren reclame te tonen van de B&B die wij geboekt hadden... mét de vermelding dat we 'kosteloos konden annuleren'... En er had bij mij toen al een belletje kunnen afgaan, wat het eigenlijk wel deed... maar om één of andere rede negeerde ik dit 'belletje'... later zou duidelijk worden waarom...
(wordt vervolgd)
De aanvang van onze reis en 'mijn pelgrimstocht'
DAG 1
Het plan van onze reis was dat we eerst de omgeving van de landingsstranden van Normandië zouden bezoeken.
Niet om de energie van de oorlog te ervaren... wél om de energie van vrede te brengen en om zelf de energie van de 7 Kosmische Stralen van Bewustzijn -en meer bepaald de 4de Straal van harmonie door conflict-, die ik deze maand (september) in de loslaat en zuiveringsweek mag laten doorstromen... te ervaren en verder -dieper- te laten indalen. Want gebieden waar oorlog gewoed heeft... waar zielen overgegaan zijn vanuit het gevoel van angst... wraak... of gewoon vanuit naïeve onwetendheid... heerst àltijd een energie die door sommigen als 'spooky' ervaren wordt maar niet meer of niet minder de energie is van 'zij die niet over-raken'... en wel een duwtje in de juiste richting kunnen gebruiken - naar het Licht toe. En dat is één van onze taak als lichtwerker en daarom worden wij... lichtwerkers... daar ook vaak naartoe getrokken. Vaak tot verbazing van velen, en niet in het minst vaak tot verbazing van ons lichtwerkers zelf. Want waarom zouden lichtwerkers die van vrede houden en liefde hoog in het vaandel weten te houden... een plek van oorlog en verdriet... pijn en smarten... opzoeken. Wél... oorlog en vrede... pijn en liefde... Het zijn allemaal tegengestelden die mekaar in evenwicht houden en waar zielen het Licht niet vinden, mogen ze door lichtwerkers begeleid worden. En als wij, de lichtwerkers, dat met de juiste intentie en met de juiste energie doen... is er helemaal niks 'spooky' of engs aan.
Oké... laten we even 'teruggaan' naar waar we gebleven waren...
Om het drukke verkeer voor te zijn waren we al heel vroeg die ochtend vertrokken. En na enkele korte tussenstops kwamen we vroeg in de namiddag aan in de omgeving van onze bestemming, op een plek waar we ook de vorige keer aangekomen waren. Op de plek waar 'de vijand' 80 jaar geleden zich had verschanst om de aankomende geallieerden terug te dringen. In 'les batteries' de bunkers in Longues-sur-mèr...
Het was er 'leeg'... al liepen er -net als wijzelf- veel toeristen rond... héél vaak vergezeld van de nodig zielen die er achteraan 'kleefden'... en het was mooi en tegelijk intens om te zien hoe mensen hierop reageren, niet wetende wat hen eigenlijk overkomt en triggert en waarvan hun emotie van dat moment afkomstig is. Sommigen zijn gehaast... anderen hebben net zeeën van tijd. Er zijn er die risico's nemen door helemaal bovenaan de bunkers te gaan staan, met het risico van naar beneden te storten. Er waren er die geagiteerd waren en mekaar als het ware 'dicteerden' wat er te doen viel. Kortom; mensen herbeleefden als het ware hun vorige leven dat ze hier... op deze plek... 80 jaar geleden... hadden ervaren. En hun 'strijdmakkers' die aan hen kleefden of op deze plek aan hen kwamen kleven... lieten hen deze energie des te meer ervaren. Zelfs de kleinsten onder hen voelden deze energie onbewust doorstromen. Sommigen waren bang en wilden zo snel mogelijk van deze plak weglopen. Anderen gingen voluit op onderzoek uit en leken onbewust te weten waar ze naartoe gingen of dienden te gaan. Ik zag zelfs een oude vrouw, slecht te been, de smalle trap van de bunker afdalen, alsof ze nooit anders gedaan had. Het weer naar boven komen ging heel wat moeilijker, en het was alsof ze een aantal van haar vroegere 'strijdmakkers' naar deze bunker had gebracht... en anderen weer naar boven mocht leidden, waar ze 'eindelijk' het Licht vonden.
Hoe droevig sommigen het zouden vinden -mochten deze beelden voor iedereen zichtbaar zijn als in een film- het was bijzonder intrigerend en zelfs mooi om te zien. Al is mooi niet echt het juiste woord en kennen wij in onze taal hier eigenlijk niet het juiste woord voor... eerder een vorm van inzichtelijke dankbaarheid vanuit herkenning, erkenning en aanvaarding.
Maar wat voelde ikzelf hier op deze plek...? Wat was mijn taak...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
DAG 1
Het plan van onze reis was dat we eerst de omgeving van de landingsstranden van Normandië zouden bezoeken.
Niet om de energie van de oorlog te ervaren... wél om de energie van vrede te brengen en om zelf de energie van de 7 Kosmische Stralen van Bewustzijn -en meer bepaald de 4de Straal van harmonie door conflict-, die ik deze maand (september) in de loslaat en zuiveringsweek mag laten doorstromen... te ervaren en verder -dieper- te laten indalen. Want gebieden waar oorlog gewoed heeft... waar zielen overgegaan zijn vanuit het gevoel van angst... wraak... of gewoon vanuit naïeve onwetendheid... heerst àltijd een energie die door sommigen als 'spooky' ervaren wordt maar niet meer of niet minder de energie is van 'zij die niet over-raken'... en wel een duwtje in de juiste richting kunnen gebruiken - naar het Licht toe. En dat is één van onze taak als lichtwerker en daarom worden wij... lichtwerkers... daar ook vaak naartoe getrokken. Vaak tot verbazing van velen, en niet in het minst vaak tot verbazing van ons lichtwerkers zelf. Want waarom zouden lichtwerkers die van vrede houden en liefde hoog in het vaandel weten te houden... een plek van oorlog en verdriet... pijn en smarten... opzoeken. Wél... oorlog en vrede... pijn en liefde... Het zijn allemaal tegengestelden die mekaar in evenwicht houden en waar zielen het Licht niet vinden, mogen ze door lichtwerkers begeleid worden. En als wij, de lichtwerkers, dat met de juiste intentie en met de juiste energie doen... is er helemaal niks 'spooky' of engs aan.
Oké... laten we even 'teruggaan' naar waar we gebleven waren...
Om het drukke verkeer voor te zijn waren we al heel vroeg die ochtend vertrokken. En na enkele korte tussenstops kwamen we vroeg in de namiddag aan in de omgeving van onze bestemming, op een plek waar we ook de vorige keer aangekomen waren. Op de plek waar 'de vijand' 80 jaar geleden zich had verschanst om de aankomende geallieerden terug te dringen. In 'les batteries' de bunkers in Longues-sur-mèr...
Het was er 'leeg'... al liepen er -net als wijzelf- veel toeristen rond... héél vaak vergezeld van de nodig zielen die er achteraan 'kleefden'... en het was mooi en tegelijk intens om te zien hoe mensen hierop reageren, niet wetende wat hen eigenlijk overkomt en triggert en waarvan hun emotie van dat moment afkomstig is. Sommigen zijn gehaast... anderen hebben net zeeën van tijd. Er zijn er die risico's nemen door helemaal bovenaan de bunkers te gaan staan, met het risico van naar beneden te storten. Er waren er die geagiteerd waren en mekaar als het ware 'dicteerden' wat er te doen viel. Kortom; mensen herbeleefden als het ware hun vorige leven dat ze hier... op deze plek... 80 jaar geleden... hadden ervaren. En hun 'strijdmakkers' die aan hen kleefden of op deze plek aan hen kwamen kleven... lieten hen deze energie des te meer ervaren. Zelfs de kleinsten onder hen voelden deze energie onbewust doorstromen. Sommigen waren bang en wilden zo snel mogelijk van deze plak weglopen. Anderen gingen voluit op onderzoek uit en leken onbewust te weten waar ze naartoe gingen of dienden te gaan. Ik zag zelfs een oude vrouw, slecht te been, de smalle trap van de bunker afdalen, alsof ze nooit anders gedaan had. Het weer naar boven komen ging heel wat moeilijker, en het was alsof ze een aantal van haar vroegere 'strijdmakkers' naar deze bunker had gebracht... en anderen weer naar boven mocht leidden, waar ze 'eindelijk' het Licht vonden.
Hoe droevig sommigen het zouden vinden -mochten deze beelden voor iedereen zichtbaar zijn als in een film- het was bijzonder intrigerend en zelfs mooi om te zien. Al is mooi niet echt het juiste woord en kennen wij in onze taal hier eigenlijk niet het juiste woord voor... eerder een vorm van inzichtelijke dankbaarheid vanuit herkenning, erkenning en aanvaarding.
Maar wat voelde ikzelf hier op deze plek...? Wat was mijn taak...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
Dag 1 - Onze B&B
De B&B die we geboekt hadden... was op nog geen 5 minuutjes rijden van de bunkers... In een prachtige omgeving met een oprijlaan naar de achterkant van het gebouw toe. Privé parkeerplek genoeg, én een grote tuin waar onze kleinzoon naar hartenlust zou kunnen in ravotten.
Toen we naar de voordeur stapten, kwam onze gastheer ons al begroetend tegemoet. Een oudere en bijzonder hartelijke man die enkel de Franse taal sprak, maar dat kon de hartelijkheid van de ontmoeting niet drukken. Na de eerste kennismaking nam hij ons mee naar binnen waar hij ons voorstelde aan zijn vrouw, onze gastvrouw, die al even hartelijk was als hijzelf.
Voor hij ons mee naar onze kamer nam, waarschuwde hij ons wel dat het helemaal bovenaan was, op de 2de verdieping... en dat het een 'gevaarlijke trap' was. Dit was al niet wat we geboekt hadden, want gezien ik moeilijk te been ben, had ik uitgekeken om een B&B te vinden die toegankelijk was voor mindervaliden. Maar acht, dacht ik, het zal wel meevallen...
Niet dus... van op het gelijkvloers tot de 1ste verdieping was de stenen trap voorzien van een trapleuning. Echter... deze zat niet vast in de muur en ik had deze bij de 4de trede al uit de muur getrokken, daar ik écht wel een trapleuning nodig heb. Ik heb deze er snel weer ingeduwd om niet al te veel heisa te maken... Maar toen we van de 1ste naar de 2de verdieping stapten, was er al helemaal géén trapleuning meer en hield ik me zo goed en zo kwaad als ik kon aan de muur vast, voor zover je dat kan. En bovenaan de trap was er helemaal geen allé, of hoe je dat ook noemt... een afrastering die je bovenaan beschermt om niet van de trap naar beneden te donderen...
Toen we bij onze kamer aankwamen, wees onze gastheer ons op de 'steen' die als dorpel of opstap moest dienen om onze kamer binnen te gaan. 'Attention' zei hij zonder enige schroom. Eigenlijk was het een grotere steen die op een kleinere, wankele dan nog... steen rustte om aldus als opstap of dorpel te dienen om onze kamer te betreden.
We moesten inderdaad héél veel 'attention' doen om de kamer binnen te komen... want de deuropening was eigenlijk maar een halve deuropening, daar één van de dakbalken schuin voor de deur zat. Het was dus een bijzonder en intens avontuur om onze kamer te bereiken.
De kamer was klein voor een gezin van 3 volwassenen en 1 kind. Maar acht... het zou ons wel lukken. We kregen nog wat handdoeken en als we nog iets nodig hadden, gewoon vragen; zei de gastheer, en weg was ie...
Ok... de kamer was een dakkamer... alles schuin onder het dak. Warm, nee... héét, want het was een bijzonder warme dag. De badkamer was klein en de douchecabine ging niet dicht en de douchestang bleef niet hangen. Een douche nemen ging pas nadat de douchestang met een koordje geïmproviseerd omhoog werd gehangen. Rechtstaan aan de lavabo ging niet want het schuine dak was te laag. Zelfs op het toilet rechtzitten was een huzarenstuk.
Kortom; ons verblijf in deze B&B zou zéker een intens avontuur worden dat eigenlijk niet te harden was van zowel de ongemakken van de kamer als van de warmte door gebrek aan airco of ventilator. Want zelfs van dit laatste kond de gastheer ons niet voorzien. Uit grote miserie zijn we dan maar zelf een ventilator gaan kopen. Want het was té lààt om nog een ander onderkomen te gaan zoeken. We waren moe en met een kind van 5 was dit écht niet evident. We hebben van die avond het beste gemaakt en zijn in 't stad nog iets gaan eten en een wandeling gaan maken langs het strandpad.
Die nacht was het nog enigszins comfortabel om te slapen door de ventilator die ons verkoeling bracht.
En die ochtend keken we reikhalzend uit naar het ontbijt, want die zouden we in hun woonkamer nuttigen. En idd... de grote gezinstafel in de woonkamer was gezellig gedekt, versierd zelfs met lieveheersbeestjes en kaboutertjes. Er stond brood op tafel, confituur, boter en drank. En we waren de beleefdheid zelve door even te wachten tot het beleg of zo mogelijk een eitje op tafel zou worden gezet... maar dat was blijkbaar ijdele hoop want de gastvrouw nodigde uit om aan onze ontbijt te beginnen. Op onze vraag of er kaas of hesp was kregen we een negatief antwoord. Onze kleinzoon was duidelijk teleurgesteld, want die is niet echt confituur-minded. Maar goed... weeral... het was wat het was en aangezien we geen moeilijke mensen zijn, reageerden we dan ook niet moeilijk. We waren tenslotte op verlof en niks kon onze verlof verpesten.
Na het -toch vrij karig- ontbijt, waren we van plan om beneden nog even naar toilet te gaan en dan onmiddelijk te vertrekken op onze uitstap van die dag. Toen we vroegen waar het toilet was, kregen we als antwoord... BOVEN op onze kamer...
En de gastvrouw moet de teleurstelling van mijn gezicht hebben afgelezen want ze zei, enigszins meelevend 'je hebt ook geen geluk hé' maar dan wel in het Frans...
Mijn dochter en ik weer naar boven... en raasde het als een Lichtflits door me heen 'hier blijf ik niet'...
Ik ben weer naar beneden gegaan en heb de gastvrouw aangesproken dat dit geen veilig en menswaardig verblijf was en dat we iets anders zouden zoeken. Alsof ze het had zien aankomen, antwoordde ze dat ze het begreep ...
Ik ben naar mijn man gegaan die buiten op me wachtte en samen met onze dochter zijn we op onze gsm op zoek gegaan naar een ander onderkomen en hebben we dat als bij Magie bijna onmiddellijk gevonden. We zijn er naartoe gereden en hebben onmiddellijk geboekt.
We zijn weer naar de B&B gereden, hebben ingepakt... zijn op daguitstap gegaan en hebben een bijzonder leuke, leerrijke en aangename dag beleefd.
Rond 6 uur zijn we naar ons nieuwe onderkomen gereden, hebben weer uitgepakt en hebben een bijzonder fijne, veilige, gezonde én leuke vakantie gehad.
Maar wat waren de inzichten en lessen die ik uit deze ervaring heb mogen leren... en wat waren de inzichten van mijn reisgenoten...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
De B&B die we geboekt hadden... was op nog geen 5 minuutjes rijden van de bunkers... In een prachtige omgeving met een oprijlaan naar de achterkant van het gebouw toe. Privé parkeerplek genoeg, én een grote tuin waar onze kleinzoon naar hartenlust zou kunnen in ravotten.
Toen we naar de voordeur stapten, kwam onze gastheer ons al begroetend tegemoet. Een oudere en bijzonder hartelijke man die enkel de Franse taal sprak, maar dat kon de hartelijkheid van de ontmoeting niet drukken. Na de eerste kennismaking nam hij ons mee naar binnen waar hij ons voorstelde aan zijn vrouw, onze gastvrouw, die al even hartelijk was als hijzelf.
Voor hij ons mee naar onze kamer nam, waarschuwde hij ons wel dat het helemaal bovenaan was, op de 2de verdieping... en dat het een 'gevaarlijke trap' was. Dit was al niet wat we geboekt hadden, want gezien ik moeilijk te been ben, had ik uitgekeken om een B&B te vinden die toegankelijk was voor mindervaliden. Maar acht, dacht ik, het zal wel meevallen...
Niet dus... van op het gelijkvloers tot de 1ste verdieping was de stenen trap voorzien van een trapleuning. Echter... deze zat niet vast in de muur en ik had deze bij de 4de trede al uit de muur getrokken, daar ik écht wel een trapleuning nodig heb. Ik heb deze er snel weer ingeduwd om niet al te veel heisa te maken... Maar toen we van de 1ste naar de 2de verdieping stapten, was er al helemaal géén trapleuning meer en hield ik me zo goed en zo kwaad als ik kon aan de muur vast, voor zover je dat kan. En bovenaan de trap was er helemaal geen allé, of hoe je dat ook noemt... een afrastering die je bovenaan beschermt om niet van de trap naar beneden te donderen...
Toen we bij onze kamer aankwamen, wees onze gastheer ons op de 'steen' die als dorpel of opstap moest dienen om onze kamer binnen te gaan. 'Attention' zei hij zonder enige schroom. Eigenlijk was het een grotere steen die op een kleinere, wankele dan nog... steen rustte om aldus als opstap of dorpel te dienen om onze kamer te betreden.
We moesten inderdaad héél veel 'attention' doen om de kamer binnen te komen... want de deuropening was eigenlijk maar een halve deuropening, daar één van de dakbalken schuin voor de deur zat. Het was dus een bijzonder en intens avontuur om onze kamer te bereiken.
De kamer was klein voor een gezin van 3 volwassenen en 1 kind. Maar acht... het zou ons wel lukken. We kregen nog wat handdoeken en als we nog iets nodig hadden, gewoon vragen; zei de gastheer, en weg was ie...
Ok... de kamer was een dakkamer... alles schuin onder het dak. Warm, nee... héét, want het was een bijzonder warme dag. De badkamer was klein en de douchecabine ging niet dicht en de douchestang bleef niet hangen. Een douche nemen ging pas nadat de douchestang met een koordje geïmproviseerd omhoog werd gehangen. Rechtstaan aan de lavabo ging niet want het schuine dak was te laag. Zelfs op het toilet rechtzitten was een huzarenstuk.
Kortom; ons verblijf in deze B&B zou zéker een intens avontuur worden dat eigenlijk niet te harden was van zowel de ongemakken van de kamer als van de warmte door gebrek aan airco of ventilator. Want zelfs van dit laatste kond de gastheer ons niet voorzien. Uit grote miserie zijn we dan maar zelf een ventilator gaan kopen. Want het was té lààt om nog een ander onderkomen te gaan zoeken. We waren moe en met een kind van 5 was dit écht niet evident. We hebben van die avond het beste gemaakt en zijn in 't stad nog iets gaan eten en een wandeling gaan maken langs het strandpad.
Die nacht was het nog enigszins comfortabel om te slapen door de ventilator die ons verkoeling bracht.
En die ochtend keken we reikhalzend uit naar het ontbijt, want die zouden we in hun woonkamer nuttigen. En idd... de grote gezinstafel in de woonkamer was gezellig gedekt, versierd zelfs met lieveheersbeestjes en kaboutertjes. Er stond brood op tafel, confituur, boter en drank. En we waren de beleefdheid zelve door even te wachten tot het beleg of zo mogelijk een eitje op tafel zou worden gezet... maar dat was blijkbaar ijdele hoop want de gastvrouw nodigde uit om aan onze ontbijt te beginnen. Op onze vraag of er kaas of hesp was kregen we een negatief antwoord. Onze kleinzoon was duidelijk teleurgesteld, want die is niet echt confituur-minded. Maar goed... weeral... het was wat het was en aangezien we geen moeilijke mensen zijn, reageerden we dan ook niet moeilijk. We waren tenslotte op verlof en niks kon onze verlof verpesten.
Na het -toch vrij karig- ontbijt, waren we van plan om beneden nog even naar toilet te gaan en dan onmiddelijk te vertrekken op onze uitstap van die dag. Toen we vroegen waar het toilet was, kregen we als antwoord... BOVEN op onze kamer...
En de gastvrouw moet de teleurstelling van mijn gezicht hebben afgelezen want ze zei, enigszins meelevend 'je hebt ook geen geluk hé' maar dan wel in het Frans...
Mijn dochter en ik weer naar boven... en raasde het als een Lichtflits door me heen 'hier blijf ik niet'...
Ik ben weer naar beneden gegaan en heb de gastvrouw aangesproken dat dit geen veilig en menswaardig verblijf was en dat we iets anders zouden zoeken. Alsof ze het had zien aankomen, antwoordde ze dat ze het begreep ...
Ik ben naar mijn man gegaan die buiten op me wachtte en samen met onze dochter zijn we op onze gsm op zoek gegaan naar een ander onderkomen en hebben we dat als bij Magie bijna onmiddellijk gevonden. We zijn er naartoe gereden en hebben onmiddellijk geboekt.
We zijn weer naar de B&B gereden, hebben ingepakt... zijn op daguitstap gegaan en hebben een bijzonder leuke, leerrijke en aangename dag beleefd.
Rond 6 uur zijn we naar ons nieuwe onderkomen gereden, hebben weer uitgepakt en hebben een bijzonder fijne, veilige, gezonde én leuke vakantie gehad.
Maar wat waren de inzichten en lessen die ik uit deze ervaring heb mogen leren... en wat waren de inzichten van mijn reisgenoten...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
Dag 2 - Ons bezoek aan de landingsstranden én musea...
Hierboven kon je al ervaren hoe onze 2de dag begon... en hoe we snel nog een nieuw onderkomen hebben gezocht... én gevonden...
Maar tussen het inpakken in de B&B en het aankomen en uitpakken in ons kleine appartementje, want dat was het uiteindelijk wel... ligt nog een hele wereld aan ervaringen en inzichten bij het bezoek aan de landingsstranden én musea die we die dag hebben bezocht.
Eerst hadden we onze twijfels of deze landingsstranden en musea wel een goed idee waren om met een jongeman van 5 te doen. En tijdens onze opzoekingen voordien thuis op de PC waren we zowat aan het struinen op de verschillende websites. Toen onze jongeman de vliegtuigen en tanks zag op de PC, had hij er wél degelijk duizend-en-één vragen over. Het interesseerde hem mateloos. Ook bekeken we de site van Saint Marie Eglise, waar nog steeds een parachutist -een pop weliswaar- aan de kerktoren hangt, alsof hij net geland én jammer genoeg afgeschoten geweest is... maar daar wou hij niet naartoe... hij wou daar niet aanhangen. En hij was bijzonder formeel hierover, want hij wees bijzonder ontkennend met zijn vinger en schudden héél duidelijk zijn hoofd van 'nee, zeker niet'.
Maar goed... wij dus naar het landingsstrand en het aanpalende museum waar we ook online ticket hadden geboekt. Het was druk maar bijzonder goed te doen, dat viel dus mee. Mijn man, die in zijn jonge jaren een decennia lang soldaat geweest is en m'n kleinzoon vormden een bijzonder goed team wat interesse tonen en vertellen betreft. En voor een jongen van 5 was die interesse bijzonder groot en bijzonder in detail. Vooral voor de pilootafdeling én voor het Rode Kruis. Alsof hij 'het allemaal al eerder had gezien en ervaren'...
Na het bezoek aan het museum kreeg de honger de overhand in ons. Helaas was het in de enige 'pub' waar je kon eten in deze omgeving, bijzonder druk... maar we waagden toch een kans. Iets wat we thuis nooit zouden doen want we -ik vooral- hou niet van drukte. Maar het was alsof we begeleid werden door AE Michaël zelf, want één van de obers leidde ons meteen naar een tafeltje achteraan, vlak bij de verandadeur... waar achter ons een piepklein tafeltje was waaraan 2 poppen zaten... de één was een vrouwelijke soldaat van het Rode Kruis en de andere was een mannelijke piloot van het Engelse Air Force...
Heel de pub was ingericht naar de normen van de jaren 40-45 in Engelse en Amerikaanse Stijl. Bijzonder gezellig... en aan de tafels rondom ons werd er dan ook druk Engels gesproken in allerlei dialecten en toonaarden. En ook al komen deze mensen vooral overleden 'voorouders' opzoeken... toch was de sfeer van gemoedelijk tot bijzonder vrolijk... En onze jongeman was heel zeker dat hij recht tegenover de pop wou gaan zitten van de Air Force. Dit terwijl hij het normaal gezien niet zo op heeft met grote poppen... Dit gaf hem duidelijk iets 'vertrouwelijks'... en waar hij anders net als andere kinderen, moeilijk kan blijven zitten aan tafel om alles netjes op te eten... ging dat nu als vanzelf. Er was dus blijkbaar toch begeleiding aanwezig van hogerhand... én er was van zijn kant ook zoveel herkenning...
Aan de andere kant was het voor mijn man genoeg geweest. Een bezoek aan het strand zelf, na het eten, dat ging nog wel. Maar dan wou hij wel naar ons nieuwe onderkomen. Blijkbaar ging het hem zo goed niet af als dat het onze grote man afging...
Wat mezelf betrof... ik had vooral overzicht alsof ik alles tegelijk waarnam en kon overzien... én aanvoelen. Die dag ging alles vlotjes voor mij, ook al had ik enorm veel pijn en spanningen door het eerdere verhaal van de dag en ochtend die net voorbij was... En ik voelde vooral héél veel bescherming, ondersteuning en begeleiding van AE Michaël die ik écht wel in mijn buurt mocht ervaren. En er was duidelijk nog een energie aanwezig -buiten de energie van de gesneuvelde en overleden soldaten dan- maar één die ik op dat moment nog niet kon plaatsen, maar die zich niet veel later als een plotse openbaring aan mij mocht laten verschijnen...
Maar wat waren de inzichten en lessen die ik uit deze ervaring heb mogen leren... en wat waren de inzichten van mijn reisgenoten...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
Hierboven kon je al ervaren hoe onze 2de dag begon... en hoe we snel nog een nieuw onderkomen hebben gezocht... én gevonden...
Maar tussen het inpakken in de B&B en het aankomen en uitpakken in ons kleine appartementje, want dat was het uiteindelijk wel... ligt nog een hele wereld aan ervaringen en inzichten bij het bezoek aan de landingsstranden én musea die we die dag hebben bezocht.
Eerst hadden we onze twijfels of deze landingsstranden en musea wel een goed idee waren om met een jongeman van 5 te doen. En tijdens onze opzoekingen voordien thuis op de PC waren we zowat aan het struinen op de verschillende websites. Toen onze jongeman de vliegtuigen en tanks zag op de PC, had hij er wél degelijk duizend-en-één vragen over. Het interesseerde hem mateloos. Ook bekeken we de site van Saint Marie Eglise, waar nog steeds een parachutist -een pop weliswaar- aan de kerktoren hangt, alsof hij net geland én jammer genoeg afgeschoten geweest is... maar daar wou hij niet naartoe... hij wou daar niet aanhangen. En hij was bijzonder formeel hierover, want hij wees bijzonder ontkennend met zijn vinger en schudden héél duidelijk zijn hoofd van 'nee, zeker niet'.
Maar goed... wij dus naar het landingsstrand en het aanpalende museum waar we ook online ticket hadden geboekt. Het was druk maar bijzonder goed te doen, dat viel dus mee. Mijn man, die in zijn jonge jaren een decennia lang soldaat geweest is en m'n kleinzoon vormden een bijzonder goed team wat interesse tonen en vertellen betreft. En voor een jongen van 5 was die interesse bijzonder groot en bijzonder in detail. Vooral voor de pilootafdeling én voor het Rode Kruis. Alsof hij 'het allemaal al eerder had gezien en ervaren'...
Na het bezoek aan het museum kreeg de honger de overhand in ons. Helaas was het in de enige 'pub' waar je kon eten in deze omgeving, bijzonder druk... maar we waagden toch een kans. Iets wat we thuis nooit zouden doen want we -ik vooral- hou niet van drukte. Maar het was alsof we begeleid werden door AE Michaël zelf, want één van de obers leidde ons meteen naar een tafeltje achteraan, vlak bij de verandadeur... waar achter ons een piepklein tafeltje was waaraan 2 poppen zaten... de één was een vrouwelijke soldaat van het Rode Kruis en de andere was een mannelijke piloot van het Engelse Air Force...
Heel de pub was ingericht naar de normen van de jaren 40-45 in Engelse en Amerikaanse Stijl. Bijzonder gezellig... en aan de tafels rondom ons werd er dan ook druk Engels gesproken in allerlei dialecten en toonaarden. En ook al komen deze mensen vooral overleden 'voorouders' opzoeken... toch was de sfeer van gemoedelijk tot bijzonder vrolijk... En onze jongeman was heel zeker dat hij recht tegenover de pop wou gaan zitten van de Air Force. Dit terwijl hij het normaal gezien niet zo op heeft met grote poppen... Dit gaf hem duidelijk iets 'vertrouwelijks'... en waar hij anders net als andere kinderen, moeilijk kan blijven zitten aan tafel om alles netjes op te eten... ging dat nu als vanzelf. Er was dus blijkbaar toch begeleiding aanwezig van hogerhand... én er was van zijn kant ook zoveel herkenning...
Aan de andere kant was het voor mijn man genoeg geweest. Een bezoek aan het strand zelf, na het eten, dat ging nog wel. Maar dan wou hij wel naar ons nieuwe onderkomen. Blijkbaar ging het hem zo goed niet af als dat het onze grote man afging...
Wat mezelf betrof... ik had vooral overzicht alsof ik alles tegelijk waarnam en kon overzien... én aanvoelen. Die dag ging alles vlotjes voor mij, ook al had ik enorm veel pijn en spanningen door het eerdere verhaal van de dag en ochtend die net voorbij was... En ik voelde vooral héél veel bescherming, ondersteuning en begeleiding van AE Michaël die ik écht wel in mijn buurt mocht ervaren. En er was duidelijk nog een energie aanwezig -buiten de energie van de gesneuvelde en overleden soldaten dan- maar één die ik op dat moment nog niet kon plaatsen, maar die zich niet veel later als een plotse openbaring aan mij mocht laten verschijnen...
Maar wat waren de inzichten en lessen die ik uit deze ervaring heb mogen leren... en wat waren de inzichten van mijn reisgenoten...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
Dag 3 - Ons bezoek aan de Mont Saint Michel ...
Hier gaan we dan... 'de pièce de resistance'... dat waar ik zolang naar had uitgekeken. Het hoogtepunt van deze pelgrimstocht en de tocht der tochten...
Het beloofde warm te worden die dag... maar wel héél warm. Dus we voorzagen ons op voldoende drank en verfrissing.
De rit was lang, bijna anderhalf uur... maar dat hadden we (ik vooral) er graag voor over. Het Franse uitzicht was mooi en de sfeer zat er goed in.
Toen we onze bestemming naderden... en we kenden de weg op het einde bijzonder goed omdat we daar zoals gezegd al eerder geweest waren... zagen we dat er volgens gps-normen steeds meer minuten bijkwamen. Vreemd... hoe kan het hier op deze rustige wegen nu file zijn...
Het werd ons al snel duidelijk toen we rechts van ons de Mont Saint Michel zagen verschijnen... en voor ons de door de gps voorspelde file...
ALLEMAAL auto's die bleken aan te schuiven om de lange oprijlaan naar de parking van de Mont Saint Michel op te rijden. We werden dus bijzonder uitgedaagd door AE Michaël om in zijn aanwezigheid te MOGEN treden... Maar ik ben niet van zover gekomen om dit zomaar te laten gebeuren. Daarom vroeg ik liefdevol, doch kordaat, aan Saint Michel... waarom dit zo uitermate vanuit beproeving diende te gebeuren... en niet lang daarna konden we rustig maar toch bestendig doorrijden... en mochten wij zelfs -door onze invalideparkeerkaart- rechtdoor rijden, een hele toer vlotjes door... tot aan de invalide parkeerplaats waar we met gemak een parkeerplaats vonden. We gingen na een welgekome plaspauze aanschuiven om de bus te nemen naar de Mont Saint Michel... maar O MY GOD... wat een lange aanschuifrij... wél duizend of meer mensen waren in deze rij aan het aanschuiven om diezelfde bus te nemen. De rij was zo lang dat we zelfs het einde niet konden zien. Maar weer was Saint Michel daar om ons te begeleiden... En de parkingwachter had ons zien staan (ik met mijn wandelstok) en liet ons als vanzelf de bus opgaan. Invaliden kregen dus blijkbaar voorrang en dankbaar dat we waren.
Op de bus leken we wel sardientjes, maar een vriendelijke man nam zijn rugzak van de zetel en gaf deze plek aan mij zodat ik toch ietwat comfortabel de rit kon ervaren... wel met onze grote kleine man op mijn schoot, zodat ook hij enigszins wat veilig en comfortabel zat... maar het uitzicht wat we tijdens de rit kregen was bijzonder en (kr)prachtig. Toen we van de bus afstapten leken we wel in een mierennest terecht gekomen te zijn. Iedereen haastte zich om de eerste te zijn om dit prachtig schouwspel te kunnen ervaren. Alsof er niet voor iedereen genoeg was om te aanschouwen... maar zo zijn wij mensen nu eenmaal zeker...
De wandeling van aan de busstop tot aan de ingang van de Mont Saint Michel is nog een kleine uitdaging. Niet wat afstand betreft; eerder wat de mensenmassa betrof op dat moment. Het leek wel of heel Europa op dat moment hetzelfde gedacht had gekregen om de Mont Saint Michel te bezoeken...
Een échte pelgrimstocht dus... in woord... daad... én energetisch een bijzonder harde uitdaging... zeker voor iemand als ik die minder goed te been is. Maar oké... we gaan ervoor en geven niet op...
Om de kleine poort binnen te gaan die de toegang biedt tot de eigenlijke Mont Saint Michel was het drummen... en al snel hadden we voor onszelf de berekening gemaakt dat IN deze omheinde 'burcht' geen plek was voor ons en dat we elders hoorden te zijn.
Na nog even enkele winkeltjes te zijn binnengewandeld om de broodnodige spulletjes te vergaren een een piepklein kapelletje te hebben bezocht waar ik de relikwieën die ik had aangekocht, heb laten zalven en zegenen door de energie van Saint Michel... hebben we de 'burcht' weer verlaten en zijn we een lange strandwandeling gaan maken, helemaal rond de Mont Saint Michel... En mensen... wat was dat prachtig... zuiverend... energetisch én onder de begeleiding van Saint Michel zelf. We zijn helemaal vooraan de Mont Saint Michel op een vlakke rots gaan zitten... hebben er onze lunch genuttigd, hebben genoten van de zee en de energie. En dit vér van alle drukte en vér van elke vorm van commercie en toerisme af. Maar wél in aanwezigheid van én onder begeleiding van AE Michaël. En het is aan de voet van die rots dat ik een aantal steentjes heb opgeraapt en dat ik het flesje energetische remedie van AE Michaël heb mogen laten instralen én dat ik -voor de 2de keer na het piepkleine kapelletje- de relikwieën heb mogen laten zegenen door de meest zuivere en pure energie van Saint Michel. Toen ik nadien alles overschouwde had ik zo'n intens gevoel dat de energie van Saint Michel door iedere vezel van mijn lichaam stroomde... zowel energetisch, emotioneel als fysiek. Heling... zuivering én transformatie. En in verbondenheid met Hem kreeg ik als bij wijze van het indalen van zoveel inzichten samen, een bijzonder mooie boodschap door... (deze boodschap deel ik in de inzichten voor mijn groep 'Cirkel van Licht'
Na enkele uren daar gezeten te hebben, zijn we terug naar de bus gegaan... en weer werden we geleid door Saint Michel... want weer stond er een bijzonder lange wachtrij aan te schuiven voor de bus en weer dienden wij niet aan te schuiven maar kregen we (ik als invalide) de mogelijkheid om als eersten op te stappen. En de terugweg verliep weer als sardientjes, maar we werden begeleid en voelden ons krachtig. Wat even voordien als een vermoeiende dag leek te zijn... is uiteindelijk een bijzonder energetisch voedende dag geweest ... vanuit energie die ik heb mogen meedragen in mijn (ons) leven hier... én energie die ik mag uitdragen naar iedere aspirant die ik mag begeleiden vanuit elk inzicht dat ik mag delen in mijn nieuwsbrieven... workshops... opleidingen... begeleide healings en meditaties... en nog veel meer. EN ik kreeg de bijzondere boodschap dat... AE Michaël persoonlijk energetisch aanwezig zal zijn in de opleiding die ik volgend jaar ga starten met een kleine groep van aspiranten... en dat is de opleiding ... 'Medium in Bewustzijn' ... En het was al bij al een bijzondere dag... één om nooit meer te vergeten én om altijd met me mee te dragen en uit te dragen...
Maar wat waren de inzichten en de lessen die ik hieruit heb mogen ervaren... voor mezelf én voor mijn gezin die me vergezelden...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
EN... IK DEEL OOK MET HEN WAT DE WARE BETEKENIS IS VAN EEN PELGRIMSTOCHT... GEEN BEPROEVING... MAAR WEL EEN ...
Hier gaan we dan... 'de pièce de resistance'... dat waar ik zolang naar had uitgekeken. Het hoogtepunt van deze pelgrimstocht en de tocht der tochten...
Het beloofde warm te worden die dag... maar wel héél warm. Dus we voorzagen ons op voldoende drank en verfrissing.
De rit was lang, bijna anderhalf uur... maar dat hadden we (ik vooral) er graag voor over. Het Franse uitzicht was mooi en de sfeer zat er goed in.
Toen we onze bestemming naderden... en we kenden de weg op het einde bijzonder goed omdat we daar zoals gezegd al eerder geweest waren... zagen we dat er volgens gps-normen steeds meer minuten bijkwamen. Vreemd... hoe kan het hier op deze rustige wegen nu file zijn...
Het werd ons al snel duidelijk toen we rechts van ons de Mont Saint Michel zagen verschijnen... en voor ons de door de gps voorspelde file...
ALLEMAAL auto's die bleken aan te schuiven om de lange oprijlaan naar de parking van de Mont Saint Michel op te rijden. We werden dus bijzonder uitgedaagd door AE Michaël om in zijn aanwezigheid te MOGEN treden... Maar ik ben niet van zover gekomen om dit zomaar te laten gebeuren. Daarom vroeg ik liefdevol, doch kordaat, aan Saint Michel... waarom dit zo uitermate vanuit beproeving diende te gebeuren... en niet lang daarna konden we rustig maar toch bestendig doorrijden... en mochten wij zelfs -door onze invalideparkeerkaart- rechtdoor rijden, een hele toer vlotjes door... tot aan de invalide parkeerplaats waar we met gemak een parkeerplaats vonden. We gingen na een welgekome plaspauze aanschuiven om de bus te nemen naar de Mont Saint Michel... maar O MY GOD... wat een lange aanschuifrij... wél duizend of meer mensen waren in deze rij aan het aanschuiven om diezelfde bus te nemen. De rij was zo lang dat we zelfs het einde niet konden zien. Maar weer was Saint Michel daar om ons te begeleiden... En de parkingwachter had ons zien staan (ik met mijn wandelstok) en liet ons als vanzelf de bus opgaan. Invaliden kregen dus blijkbaar voorrang en dankbaar dat we waren.
Op de bus leken we wel sardientjes, maar een vriendelijke man nam zijn rugzak van de zetel en gaf deze plek aan mij zodat ik toch ietwat comfortabel de rit kon ervaren... wel met onze grote kleine man op mijn schoot, zodat ook hij enigszins wat veilig en comfortabel zat... maar het uitzicht wat we tijdens de rit kregen was bijzonder en (kr)prachtig. Toen we van de bus afstapten leken we wel in een mierennest terecht gekomen te zijn. Iedereen haastte zich om de eerste te zijn om dit prachtig schouwspel te kunnen ervaren. Alsof er niet voor iedereen genoeg was om te aanschouwen... maar zo zijn wij mensen nu eenmaal zeker...
De wandeling van aan de busstop tot aan de ingang van de Mont Saint Michel is nog een kleine uitdaging. Niet wat afstand betreft; eerder wat de mensenmassa betrof op dat moment. Het leek wel of heel Europa op dat moment hetzelfde gedacht had gekregen om de Mont Saint Michel te bezoeken...
Een échte pelgrimstocht dus... in woord... daad... én energetisch een bijzonder harde uitdaging... zeker voor iemand als ik die minder goed te been is. Maar oké... we gaan ervoor en geven niet op...
Om de kleine poort binnen te gaan die de toegang biedt tot de eigenlijke Mont Saint Michel was het drummen... en al snel hadden we voor onszelf de berekening gemaakt dat IN deze omheinde 'burcht' geen plek was voor ons en dat we elders hoorden te zijn.
Na nog even enkele winkeltjes te zijn binnengewandeld om de broodnodige spulletjes te vergaren een een piepklein kapelletje te hebben bezocht waar ik de relikwieën die ik had aangekocht, heb laten zalven en zegenen door de energie van Saint Michel... hebben we de 'burcht' weer verlaten en zijn we een lange strandwandeling gaan maken, helemaal rond de Mont Saint Michel... En mensen... wat was dat prachtig... zuiverend... energetisch én onder de begeleiding van Saint Michel zelf. We zijn helemaal vooraan de Mont Saint Michel op een vlakke rots gaan zitten... hebben er onze lunch genuttigd, hebben genoten van de zee en de energie. En dit vér van alle drukte en vér van elke vorm van commercie en toerisme af. Maar wél in aanwezigheid van én onder begeleiding van AE Michaël. En het is aan de voet van die rots dat ik een aantal steentjes heb opgeraapt en dat ik het flesje energetische remedie van AE Michaël heb mogen laten instralen én dat ik -voor de 2de keer na het piepkleine kapelletje- de relikwieën heb mogen laten zegenen door de meest zuivere en pure energie van Saint Michel. Toen ik nadien alles overschouwde had ik zo'n intens gevoel dat de energie van Saint Michel door iedere vezel van mijn lichaam stroomde... zowel energetisch, emotioneel als fysiek. Heling... zuivering én transformatie. En in verbondenheid met Hem kreeg ik als bij wijze van het indalen van zoveel inzichten samen, een bijzonder mooie boodschap door... (deze boodschap deel ik in de inzichten voor mijn groep 'Cirkel van Licht'
Na enkele uren daar gezeten te hebben, zijn we terug naar de bus gegaan... en weer werden we geleid door Saint Michel... want weer stond er een bijzonder lange wachtrij aan te schuiven voor de bus en weer dienden wij niet aan te schuiven maar kregen we (ik als invalide) de mogelijkheid om als eersten op te stappen. En de terugweg verliep weer als sardientjes, maar we werden begeleid en voelden ons krachtig. Wat even voordien als een vermoeiende dag leek te zijn... is uiteindelijk een bijzonder energetisch voedende dag geweest ... vanuit energie die ik heb mogen meedragen in mijn (ons) leven hier... én energie die ik mag uitdragen naar iedere aspirant die ik mag begeleiden vanuit elk inzicht dat ik mag delen in mijn nieuwsbrieven... workshops... opleidingen... begeleide healings en meditaties... en nog veel meer. EN ik kreeg de bijzondere boodschap dat... AE Michaël persoonlijk energetisch aanwezig zal zijn in de opleiding die ik volgend jaar ga starten met een kleine groep van aspiranten... en dat is de opleiding ... 'Medium in Bewustzijn' ... En het was al bij al een bijzondere dag... één om nooit meer te vergeten én om altijd met me mee te dragen en uit te dragen...
Maar wat waren de inzichten en de lessen die ik hieruit heb mogen ervaren... voor mezelf én voor mijn gezin die me vergezelden...?
Deze energie deel ik met de aspiranten van mijn ondersteuningsgroep 'Cirkel van Licht'... en is op die groep te lezen, te ervaren, waar je het dan in jouw eigen energie, voor jouw eigen lessen en inzichten... kan laten doorstromen. Want iedereen maakt daar deel van uit en iedereen heeft in zijn/haar leven ervaringen met gebeurtenissen die gelijklopend zijn. Mogelijk in een andere context, maar wel vanuit deze zelfde energie...
EN... IK DEEL OOK MET HEN WAT DE WARE BETEKENIS IS VAN EEN PELGRIMSTOCHT... GEEN BEPROEVING... MAAR WEL EEN ...
De volgende keer deel ik mijn ervaringen van dag 4 ... Ons bezoek aan een verrassend museum...
en ik vertel jou hoe datgene wat we niet hadden ingepland plots zoveel onbewuste herinneringen naar boven mocht brengen...
en ik vertel jou hoe datgene wat we niet hadden ingepland plots zoveel onbewuste herinneringen naar boven mocht brengen...